Ένας αναγνώστης μας στέλνει μια φωτογραφία χωρίς στοιχεία (και ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να βρω σε ποιον ανήκει ή σε ποια περιοχή της Κύπρου τραβήχτηκε). Την κοιτάω ώρες και «ταξιδεύω»…Αναμνήσεις πολλές. Ευτυχώς τις «είχα» συναντήσει σε πολλές φάσεις της ζωής μου. Η θέση τους, στο καλύτερο δωμάτιο, σε ευχάριστα και σε δυσάρεστα γεγονότα της οικογένειας, κυρίως έξω στην αυλή. Αυτές οι καρέκλες κρύβουν μια ιστορία.
Από την μια τις θυμάμαι απέναντι η μια στην άλλη να παίζω έστω και στα ψέματα μια παρτίδα τάβλι με τον παππού. Άλλοτε να βλέπω και τους δύο τους να κάθονται στην αυλή πλάι – πλάι να μην μιλάνε και να απολαμβάνει ελληνικό καφέ η γιαγιά και ζιβανία ο παππούς.
Είναι ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία σ’ ένα σπίτι κατά την ταπεινή μου άποψη. Άλλοτε είναι στιγμές την κοιτάς και σκέφτεσαι ότι στην αγαπημένη αυτή καρέκλα φτιαγμένη με ξύλα και καλαμιώνες άνηκε σ’ ένα δικό μας άνθρωπο που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και τώρα μένει άδεια. Θα ακούσετε για το σύνδρομο της άδειας καρέκλας που συνδέεται συνήθως με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ή κάποιου προσώπου που είναι εν ζωή αλλά μακριά από εμάς. Αυτή όμως είναι αλλιώς…Ταξίδεψε, έδωσε χαρά και κάθε μια από αυτές γράφτηκε κάπου στην ιστορία που δεν θα μάθουμε ποτέ.
Ήταν γνωστό πως την ψάθινη καρέκλα, την απολάμβαναν αποκλειστικά σχεδόν οι μουσαφιραίοι. Λίγα χρόνια αργότερα οι γιαγιάδες θα μαζευτούν το πρωί για το «κοινωνικό σχόλιο» και με γλυκά και νερό μας έδιναν τότε ως πιτσιρίκια για να ξαποστάσουμε από τα χιλιάδες βήματα που κάναμε στο χωριό. Και αυτή ήταν η ομορφιά της. Αυτό ήταν που έκανε ξεχωριστή.
Σαν παραμύθι…
Δυσεύρετος, ο καρεκλάς, είδος πολυτελείας και την καρέκλα, έπρεπε να την προσέχουν για να παρατείνουν τη ζωή της, μας θυμίζει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος. Η χαλασμένη, όχι μόνο δεν πεταγόταν, αλλά φυλαγόταν για να μην πάθει μεγαλύτερη ζημιά και στοιχίσει περισσότερο η επισκευή της.
«Αν περάσει καρεκλάς, να τον στείλεις και σε μένα», έλεγαν ο ένας στον άλλον οι χωριανοί, γιατί αν έχαναν την ευκαιρία έπρεπε να περιμένουν για το επόμενο καλοκαίρι! Ο μερακλής μάστορας έβαζε και βαμμένο ψαθί, έτσι που να δημιουργεί διχρωμίες και πολυχρωμίες, οι οποίες πρόσθεταν περισσότερη αρχοντιά στο επίσημο αυτό κάθισμα. Μόλις τελείωνε, καθόταν ο ίδιος πρώτος επάνω και με το σώμα του έκανε διάφορες κινήσεις για να βεβαιώσει τον πελάτη για την καλή δουλειά του.
Πλανόδιοι καρεκλάδες πέρναγαν από τα χωριά συνήθως τους καλοκαιρινούς μήνες. Μαζί με όλη τους την πραμάτεια κουβαλούσαν και τα απαραίτητα για τη συγκεκριμένη δουλειά εργαλεία: σφυρί, πριόνι, σκεπάρνι, πένσα κλπ. Το κύριο υλικό, το ψαθί, το μάζευαν από τους βάλτους και το ξέραιναν στον ήλιο.
Η “άδεια καρέκλα” και αυτή η τεχνική σήμερα γίνεται συναισθηματική και μπλέκεται με την ιστορία μας συνηφασμένη με την κουλτούρα μας…
της Νικολέτας Χρήστου
Taste & Hospitality https://tasteandhospitality.com/2021/09/23/apla-axeperastes-ponemenh-karekles/
